Mistakes. (part1)

Mistake #5. Malzenstwo w wieku 20 lat.

Byłem młody. Głupi. I naiwny.

Byłem przekonany, że nie potrafiłbym żyć bez Sam. Ona czuła względem mnie to samo. Małżeństwo wydawało się być najbardziej oczywistym wyborem dla dwójki osób związanych tak silnym uczuciem. Skoro byliśmy dla siebie wszystkim, czemu mieliśmy tego nie zalegalizować?

Oczywiście, nasze rodziny uznały to za najgłupszy pomysł jaki kiedykolwiek mieliśmy. Teraz, kiedy spoglądam w przeszłość, już wiem, że powinienem był słuchać, kiedy mówili mi że zrujnujemy swoje życie. Powinienem był to wiedzieć.

Na przekór wszystkim, złapaliśmy pierwszy samolot do Vegas i pobraliśmy się w pierwszej lepszej kaplicy. Ślubu udzielił nam jakiś gość w przebraniu Elvis’a. To szalone, głupie i było najgorszym możliwym sposobem zawarcia związku. Jak można było zorganizować taką ceremonię… w taki sposób?

Sam była niezrażona. Wręcz przeciwnie, wydawała się zachwycona. Była po prostu szczęśliwa. Też pewnie bym był, gdyby nie te… przeczucia. Myślałem, że byłem tylko zdenerwowany. Ale późnej, wszystko się zmieniło. Ciągła walka, kłótnie, wrzaski i krzyki. W niedługim czasie zdałem sobie sprawę co to tak naprawdę było.

Wiesz jak to jest, kiedy robisz coś czego nie powinieneś? Kiedy zalewa cię fala zwątpienia? Moje ciało, mówiło mi, że popełniam najgorszy błąd w moim życiu.

Wszystko trwało miesiąc zanim zaczęło się rozpadać. Oczywiście mieszkaliśmy razem. Tak jak wszystkie małżeństwa. Kiedy ja pracowałem w dwóch miejscach na raz, Sam zostawała w domu. Upierała się, że to jest właśnie to co robią żony. Siedzą w domu i oglądają seriale.

Pracowałem na nocną zmianę w CVS, a na dniu w lokalnym Burger King’u. Martwy kończyłem robotę. Dwa powody, dzięki którym uświadomiłem sobie, że moje życie zmierza do nikąd.

Podczas długich nocy w CVS, zacząłem pisać wiersze. Dobra, wtedy wydawało mi się, że to była poezja. Ray, chłopak który pracował ze mną, którejś nocy zapytał czy może przeczytać moje prace. Ten zeszyt… był całym moim życiem. Nosiłem go ze sobą wszędzie i nigdy nikomu nie pokazywałem. Ale pozwoliłem popatrzeć temu dwudziestolatkowi, z którym rozmawiałem tylko kilka razy wcześniej, przeczytał, to było zdecydowanie coś czego nie chciałem.

Jednak coś w oczach Ray’a… Sposób w jaki spojrzał na mnie z zaciekawieniem, sprawił że przytuliłem swój notes. Mój cenny notes. To było dziwne. Kiedy patrzyłem jak Ray ostrożnie przewracał kolejne kartki pomyślałem… że to może naprawdę był zły pomysł. Po kilku minutach zwrócił mi zeszyt i uśmiechnął się.

„Zdecydowanie masz talent. I jakieś wewnętrzne demony, chłopie. To jest cholernie głębokie. Kiedyś będziesz sławny.” Poklepał mnie po plecach, zanim wrócił do obsługiwania klientów.

Nie wiem co miał na myśli. Oczywiste, poeci są sławni. Shakespeare był bardzo sławny z tym wszystkim co było albo i nie było bzdurami. Ale ja nie jestem Shakespearem. Jestem tylko facetem pogrążonym w depresji, pracującym w dwóch miejscach na raz, śpiącym dwie godziny na dobę i mężem kobiety która nienawidzi mojego pieprzonego charakteru.

Uderzyło mnie to w momencie kiedy Ray wrócił do stolika. „Miałeś na myśli… Tak sławny jak Kurt Cobain albo Shakespeare?” To było głupie pytanie, jestem pewien że to co powiedział to totalne bzdury.

„Shakespeare był poetą, stary.” Powiedział z lekką ironia. „Ty jesteś tekściarzem”.

Tekściarzem? Zmieszałem się jakbym po raz pierwszy usłyszał to słowo. „Tekściarzem?”

„Tak. To jest tekst, prawda?” Wskazał na mój notes, zanim kontynuował. „Jesteś w jakimś zespole? Masz cholernie dobry głos!”

„Co ty sobie myślisz?” To pytanie zabrzmiało ostrzej niż chciałem i szybko uśmiechnąłem się, aby pokazać mu, że nie miałem nic złego na myśli.

„Śpiewasz cały czas, Chester. Z moim dzwonkiem, z radiem, nawet zupełna cisza Ci nie przeszkadza. Jesteś jedynym który śpiewa tu o trzeciej nad ranem. Śpiewa cokolwiek.” Ray uniósł brwi.

„Oh… to prawda.”

Po rozmowie z Ray’em zacząłem coraz poważniej myśleć o muzyce. Oczywiście, wcześniej też, byłem wielkim fanem muzyki, ale nigdy nie planowałem ani nie marzyłem o jakiejś karierze. Ale od tamtego dnia, nie potrafiłem myśleć o niczym innym.

Wtedy otrzymałem telefon. Telefon który raz na zawsze zmienił moje życie.

To był Jeff Blue. Przyjaciel przyjaciela który był właścicielem wytwórni z Los Angeles. Przyszedł do CVS którejś nocy, mniej więcej dwa miesiące wcześniej. Poszukiwał nowych artystów, ale wtedy był jedynym klientem. Tym o trzeciej w nocy. Mieliśmy radio nastawione maksymalnie głośno i razem z Ray’em wypluwając płuca, śpiewaliśmy „Smells Like Teen Spirit”. Nawet nie zauważyłem, kiedy wszedł i kaszląc znacząco starał się zwrócić naszą uwagę. Zawstydzony chciałem wymamrotać przeprosiny, kiedy podszedł do mnie i z entuzjazmem komplementował mój głos.

Dał mi wizytówkę, którą przez przypadek uprałem następnego dnia. Na szczęście, on nalegał i też dałem mu swój numer. Tak na wszelki wypadek. Początkowo nie pałałem entuzjazmem, ale Ray powtarzał, że to może być moja wielka szansa. Po chwili wahania, zapisałem swój numer na odwrocie tekturki.

Dwa miesiące później otrzymałem ten telefon.

Opowiedział mi o zespole który potrzebował wokalisty. Xero, tak się nazywali. Byłem niechętny, ale nalegał, żebym przesłuchał kilka ich dymówek. Dostałem je następnego dnia i oniemiałem. Ci faceci byli dobrzy. Cholernie wspaniali! Inspiracje przychodziły z każdą minutą słuchania ich muzyki, natychmiast zacząłem pisać. To było dla mnie tak naturalne. Wiedziałem co mam zrobić, co powiedzieć i jak to zapisać.

Napisałem dwie piosenki w ciągu dwunastu godzin. Nagrałem wokal do dwunastu innych i odesłałem demo Jeff’owi.

Dwa dni później, zadzwonił z informacją, że zespół chce mnie na przesłuchaniu. W mieście aniołów.

Wtedy wkroczyła Sam. Była absolutnie przeciwna mojemu pomysłowi, twierdziła, że jeśli pojadę, to będzie największy błąd w moim życiu. Chciałem jej wykrzyczeć, że to ona nim jest. Że jest najgorszą decyzją mojego życia. Ale znów milczałem.

Szantażowała mnie, mówiła że kiedy wrócę jej już tu nie będzie. Wiedziałem, że będzie. Gdzie miałaby pójść? Nie miała pieniędzy innych niż moje, teraz gdy ją zostawię, będzie musiała znaleźć pracę.

Myślę, że to wkurwiło ją najbardziej. Po raz pierwszy w swoim życiu musiała pracować, jeśli nie chciała żyć na ulicy. Byłem przekonany, że nie protestowała przeciwko moim planom wyjazdu tylko dlatego, że rzekomo miała za mną tęsknić. Wydaje mi się, że mnie nienawidziła. Kiedyś rzuciła we mnie obuwiem. Zostawiła trwały ślad na mojej głowie, nigdy nie zniknął.

Pomimo wszystkich jej jęków i płaczów, nie zmieniłem zdania. Nie mogłem zostać w Arizonie i do końca życia robić w CVS. Nie potrafiłbym.

Pojechałem.  

mistake #4.  Zgodzilem sie dolaczyc do zespolu.

Nie byłem bardzo zaskoczony, kiedy powiedzieli, że chcą mnie w zespole.

Zgodziłem się w jednej chwili, bez żadnego namysłu. Nie miałem pojęcia, że bycie w tym zespole oznaczało spisanie swojej duszy.

Wróciłem do Phoenix po resztę moich rzeczy. Przeprowadziłem się do LA. Musiałem. Bob, menager zespołu, tworzył mnie od podstaw. Powiedział, że zapłaci za mieszkanie przez cały mój pobyt w mieście.

Pakowałem się, a Sam wciąż krążąc przy moim boku, powtarzała, że robię wielki błąd. Była jedynie smutna, że będzie musiała ruszyć dupę z domu i zapracować na siebie. I zacząć żyć.

„Papiery rozwodowe dostaniesz mailem. Tak szybko jak skontaktuję się z adwokatem.” Mruknąłem przerzucając torbę przez ramię.

„Co?” Jej oczy zapłonęły. „Ale… Przecież jesteśmy małżeństwem od dwóch lat!”

„To nie mogło się udać, Sam. Oboje wiemy, że się nie kochamy.” Z westchnieniem odgarnąłem włosy opadające jej na twarz. Przypomniałem sobie czas kiedy ją kochałem i kiedy ona kochała mnie. Te dni minęły, odeszły bezpowrotnie. Potrzebuję odejść. „Mam nadzieję, że odnajdziesz szczęście, Sam.”

Przewróciła oczami. „Cokolwiek, dupku.”

To mógł być ostatni raz kiedy ją widziałem.

Pomyślałem, że dołączenie do zespołu było najlepszą rzeczą jaka mi się przydarzyła. Odwróciła wszystko co było złe.